Pobyt w Universidad Autónoma de Barcelona​ to nie tylko mój projekt „ADDit!”. Bedąc tutaj mam też okazję uczestniczyć w innych projektach grupy badawczej TransMedia Catalonia. Jednym z nich jest projekt New Approaches to Accessibility, czyli w skrócie NEA.

W jego ramach – razem z zespołem z TransMedia oraz psychologami z Zakładu Psychofizjologi w Instytucie Psychologii UJ (naprawde trzeba było tak dlaeko wjechać, zeby współpracować z ludźmi, których mam przez ulicę!) prowadziłam eksperyment dotyczący sposobu czytania audiodeskrypcji. Bo nie wiem, czy wiecie, ale audiodeskrypcję czyta się na razie dość monotonnie.

Postanowiliśmy więc sprawdzić, co się stanie, kiedy zaczniemy ją czytać z większą interpretacją. Wyników jeszcze nie znamy, ale chciałam Wam opowiedzieć o samym badaniu, bo było dla mnie czymś niezwykłym. Do tej pory w naszej działce nie stosowaliśmy zbyt wielu metod z psychologii, raczej analizowaliśmy tekst audiodeskrypcji, przeprowadzaliśmy ankiety, niektórzy korzystali z eye-trackera, czyli urządzenia, które bada, gdzie dokładnie się patrzy, kiedy patrzy się na ekran.

A w tym badaniu zastosowaliśmy naprawdę czary mary! Puszczaliśmy badanym różne klipy z różnie czytaną audiodeskrypcją i sprawdzaliśmy, jak bije ich serce, jak kurczą się mięśnie twarzy oraz jak poci się ich skóra (tak, tak – zastosowaliśmy wykrywacz kłamstw!). A wszystko po to, żeby dowiedzieć się, co dzieje się z ich emocjami w zależności od tego, jak czytana jest audiodeskrypcja.

Teraz czekają nas długie tygodnie liczenia wyników! Dam znać, co nam z tego wyszło!